Το βιβλίο που με έκανε να αγκαλιάζω «πιο δυνατά» το σκύλο μου.
Όταν αποφάσισα να υιοθετήσω έναν σκύλο προσπάθησα να σκεφτώ τα πάντα: Το χρόνο που θα χρειαζόταν να αφιερώσω, τα έξοδα, τη μεταφορά του από τη στιγμή που δεν είχα αυτοκίνητο, αλλά και το γεγονός πως θα πρέπει να τον βγάζω βόλτα τουλάχιστον 2 φορές την ημέρα.
Σίγουρα η ζωή μου θα έπρεπε να προσαρμοστεί στο πρόγραμμα του τετράποδου φίλου μου. Δύσκολη απόφαση, ειδικά όταν είχα συνηθίσει να απολαμβάνω την ανεξαρτησία μου.
Πέρασαν 2,5 χρόνια από τότε και δεν το μετάνιωσα στιγμή. Εντάξει, ίσως κάποια πρωϊνά με hangover που έπρεπε σαν τα ζόμπι του walking dead να πάω βόλτα την Pixie στο πάρκο, να παίξουμε και να τρέξουμε…Όχι από τις καλύτερες στιγμές μου!
Αυτό όμως που μου έμαθε η νέα μου συγκάτοικος, είναι ότι η υιοθεσία ενός σκύλου, είναι από τις πιο όμορφες εμπειρίες της ζωής.
Ο σκύλος, δεν είναι απλά ένα ζώο που μένει μαζί σου, είναι οικογένεια! Τον φροντίζεις, τον αγαπάς, τον νοιάζεσαι, τον προστατεύεις και δένεσαι μαζί του χωρίς όρους.
Από τότε που μπήκε η Pixie στη ζωή μου, έγινα περισσότερο ευαίσθητη με τα ζώα. Κλαίω, πια με αναφιλητά όταν πεθαίνει ένα ζώο σε ταινία και εκνευρίζομαι πολύ όταν διαβάζω για άσχημες συμπεριφορές εναντίον τους.
Χαζεύοντας τις νέες κυκλοφορίες βιβλίων στο αγαπημένο μου κεντρικό βιβλιοπωλείο, το μάτι μου έπεσε στο βιβλίο της Watt Lauren Fern «Ζιζέλ, η ζωή μου με έναν πελώριο σκύλο» από τις εκδόσεις Floral.
Το βιβλίο βασιζόταν στην αληθινή ιστορία της συγγραφέως, κάτι που πάντα με συναρπάζει σε ταινίες και βιβλία, και τη σχέση της με τη Ζιζέλ, το πελώριο μαστίφ σκυλί της (των 70 κιλών).
Η Λόρεν αφηγείται πώς απέκτησε τη Ζιζέλ και πώς μεγάλωσαν μαζί. Αυτά, ως τη στιγμή που συνειδητοποίησε ότι η «καλύτερη φίλη» της, δεν θα είναι εκεί για πάντα. Αποφασίζει λοιπόν να φτιάξει μια λίστα επιθυμιών και να τις πραγματοποιήσει μαζί της.
Αγόρασα το βιβλίο και για μέρες στόλιζε απλά τη βιβλιοθήκη μου. Δεν είχα τη δύναμη να το διαβάσω, γιατί ήξερα ότι θα με επηρεάσει συναισθηματικά.
Ένα βράδυ λοιπόν, αποφασίζω να κάνω το «μεγάλο» βήμα. Αράζω στον καναπέ, παίρνω την κουβερτούλα μου και φυσικά το μικρό «διαβολάκι» μου, δίπλα.
Τελείωσα το βιβλίο σε ένα βράδυ. Γέλασα, συγκινήθηκα, αλλά πάνω απ’ όλα συνειδητοποίησα πόσο πολύτιμος είναι ο χρόνος που περνάω με την Pixie μου.
Όσοι έχετε σκύλο, διαβάστε το βιβλίο. Θα σας αφυπνίσει! Όμως διαβάστε το και όσοι δεν έχετε κάποιο ζωάκι. Θα καταλάβετε πώς είναι να δέχεσαι μια άνευ όρων αγάπη, έστω και αν αυτή έχει ημερομηνία λήξης...
Εξάλλου, τίποτα δεν κρατάει για πάντα. Αυτό όμως δεν σημαίνει ότι δεν θα το ζήσουμε με όλο μας το Είναι.
Γιατί «Οι σκύλοι είναι η επαφή μας με τον παράδεισο. Δεν ξέρουν ούτε κακία, ούτε φθόνο, ούτε δυσφορία». Μίλαν Κούντερα, 1929, Τσέχος συγγραφέας
