Ένα (ακόμα) μικρό γατάκι πεθαίνει ακαριαία κάτω από τις ρόδες ενός αυτοκινήτου. Και κάποιο άλλο επιβιώνει και γίνεται ένας υγιής και χαρούμενος γατούλης. Τι μπορούμε να κρατήσουμε από δύο αληθινές ιστορίες στους δρόμους της Αθήνας;
Δεν ξέρω αν κάποιος είχε προλάβει να του δώσει όνομα, αλλά ας τον πούμε Ασπρούλη. Ήταν ένα μικρό, παιχνιδιάρικο και χαδιάρικο γατάκι, σωστή γουργουρομηχανή, αφού με το που έβλεπε άνθρωπο να πλησιάζει στο δρόμο έπαιρνε αμέσως μπρος και άρχιζε τα «γουρ-γουρ-γουρ».
Ζούσε στον κήπο ενός εγκαταλελειμμένου κτιρίου της Αγίας Παρασκευής μαζί με τα αδερφάκια του και το μόνο που ξέρω είναι ότι τον τάιζαν στη γειτονιά. Ήταν όμως πραγματικό «γατάκι για σπίτι» (όχι ότι κανένα γατάκι είναι γεννημένο για να ζει στους δρόμους της Αθήνας, αλλά καταλαβαίνετε τι εννοώ).
Αν δεν είχα ήδη τρεις τετράποδους γιους (και έναν δίποδο), θα είχα σκεφτεί σοβαρά να το υιοθετήσω. Εντυπωσιασμένη μάλιστα από την απίστευτα φιλική συμπεριφορά του, τον είχα φωτογραφίσει και είχε κερδίσει μια θέση στην γκαλερί του κινητού μου (στην κεντρική φωτο, ο Ασπρούλης), ανάμεσα στους οικόσιτους γάτους μου και το παιδί μου.
Ο Ασπρούλης θα είχε γίνει ένα ακόμα φάντασμα, δηλαδή θα είχε εξαφανιστεί μια μέρα ανεξήγητα από το δρομάκι όπου τον συναντούσα, όπως συμβαίνει και με τόσα άλλα ζώα που κυκλοφορούν στους δρόμους (για να δανειστώ την εύστοχη έκφραση της φιλοζωικής οργάνωσης Φαντάσματα του Ασπρόπυργου), αν δεν είχε περάσει ένα αυτοκίνητο από πάνω του μπροστά στα μάτια μου.
Αμέσως άρχισε να αιμορραγεί και μέσα σε ένα με δύο λεπτά, τέλος τα παιχνίδια και τα γουργουρίσματα για τον μικρό Ασπρούλη. Όσοι βρεθήκαμε εκεί δεν προλάβαμε να κάνουμε απολύτως τίποτα. Ούτε καν να τον μεταφέρουμε στον κτηνίατρο (ο οποίος πέρασε μετά από λίγο και επιβεβαίωσε το θάνατό του).
Αναρωτιέμαι, μπορεί κάποιος να βγάλει ένα νόημα από μια τέτοια ιστορία;
Το λιγότερο που μπορούμε να πούμε με αφορμή τη σύντομη ζωή του Ασπρούλη είναι ότι πρέπει να στειρώνουμε ακόμα και τις αδέσποτες γάτες που ταΐζουμε στη γειτονιά μας. Η αλήθεια είναι ότι για τους περισσότερους από εμάς οι εποχές αυτές είναι οικονομικά δύσκολες και η φροντίδα των αδέσποτων μπορεί να μοιάζει πολυτέλεια. Αλλά πάντα υπάρχουν κτηνίατροι που κάνουν καλύτερες τιμές για στειρώσεις σε αδέσποτα, ενώ δεν έχουμε να χάσουμε τίποτα να επικοινωνήσουμε και με τη φιλοζωική οργάνωση της περιοχής μας (αν είμαστε τυχεροί και ευημερεί οικονομικά, πράγμα βέβαια ασυνήθιστο, ίσως μας βοηθήσει να καλύψουμε το κόστος).
Ως οδηγοί, οφείλουμε να κόβουμε όσο μπορούμε ταχύτητα όταν βλέπουμε μια γατούλα να κυκλοφορεί στην άκρη του δρόμου γιατί είναι αλήθεια είναι ότι ειδικά τα μικρότερα και άμαθα γατάκια δεν έχουν και την πιο έξυπνη οδική συμπεριφορά και μπορεί να πεταχτούν μπροστά στο αυτοκίνητό μας κυριολεκτικά την τελευταία στιγμή.
Και αν βρεθούμε μπροστά σε ένα τέτοιο ατύχημα, ή αν βρούμε μια αιμόφυρτη γατούλα στην άκρη του δρόμου, να μην την προσπεράσουμε σπεύδοντας να βγάλουμε το συμπέρασμα ότι είναι νεκρή, αλλά να τη μεταφέρουμε σε κτηνίατρο (αφού προηγουμένως επικοινωνήσουμε τηλεφωνικά μαζί του, να μας δώσει οδηγίες για το πώς μπορούμε να τη μεταφέρουμε με ασφάλεια).
Εδώ θα τελειώσω με μια άλλη παρόμοια ιστορία αλλά με χάπι εντ, γιατί στο Tetrapodo αυτές αναζητάμε να προβάλουμε κυρίως, δεδομένου ότι η ζωή μας είναι γεμάτη από θλιβερές ιστορίες και τα χάπι εντ είναι η φωτεινή εξαίρεση.
Πριν από τρία περίπου χρόνια, ένας αδέσποτος γάτος που ταΐζαμε εξαφανίστηκε ξαφνικά και εκεί που τον θεωρούσαμε ξεγραμμένο, μερικές μέρες μετά, εμφανίστηκε μια γυναίκα με τον αδέσποτο γάτο σε ένα κλουβί, εμφανώς καταπονημένο αλλά ζωντανό.
Είχε χτυπηθεί από αυτοκίνητο και είχε καταλήξει αιμόφυρτος στην άκρη του δρόμου, αλλά μέσα στην ατυχία του, βρέθηκε από αυτή τη φιλόζωη γυναίκα και μεταφέρθηκε στον κτηνίατρο, παρόλο που έμοιαζε νεκρός.
Σήμερα ο Τζούνιορ είναι πλέον το τρίτο γατο-μέλος της οικογένειάς μας, υγιής και ευτυχισμένος. Μετά το ατύχημα αποφασίσαμε να τον υιοθετήσουμε, αν και προηγουμένως δεν σκοπεύαμε να αποκτήσουμε τρίτο τετράποδο.
Όμως αν δεν είχε βρεθεί εκείνη η γυναίκα, πιθανότατα θα είχαν τελειώσει όλα και για τον Τζούνιορ.
Γι’ αυτό ας μην προσπερνάμε κανένα χτυπημένο ή άρρωστο γατάκι που βρίσκεται στο δρόμο μας, ακόμα και αν μας φαίνεται «τελειωμένη» υπόθεση. Ακόμα και αν τρέχουμε να προλάβουμε τις δουλειές της ημέρας. Δεν αξίζει τα πάντα η σωτηρία μίας ζωής;
Ο Τζούνιορ σήμερα, ενώ απολαμβάνει τη λιακάδα.
