Βρήκε εκεί τους γονείς της γυναίκας που είχε πεθάνει πρόωρα, σκορπώντας δάκρυα συγκίνησης.
Πριν από μερικές εβδομάδες, ένας φιλικός λευκός-γκρι γατούλης έκανε την εμφάνισή του σε μια γατο-αποικία της Νέας Υόρκης, τραβώντας την προσοχή της Rita, που ταΐζει τα ζώα της περιοχής.
Η Rita, σε συνεργασία με τη φιλοζωική Magnificat Cat Rescue and Rehoming, τον πήγε στον κτηνίατρο, όπου διαπιστώθηκε ότι έφερε μικροτσίπ: ιδιοκτήτριά του ήταν μια γυναίκα ονόματι Denise, η οποία είχε πεθάνει το 2008 σε ηλικία μόλις 39 ετών.
Η αναζήτηση θα μπορούσε να σταματήσει εκεί, όμως η Rita πρόσεξε ότι το όνομα της Denise συνοδευόταν από τα ονόματα των γονιών της. Επικοινώνησε λοιπόν με τη μητέρα της Denise, η οποία, συγκινημένη, της είπε ότι η κόρη της είχε υιοθετήσει δύο γατάκια μερικούς μήνες πριν από το θάνατό της, τα οποία ωστόσο ο σύζυγος της Denise είχε αρνηθεί να κρατήσει.
Τελικά, οι γονείς της Denise έχασαν επαφή με τον γαμπρό τους και δεν έμαθαν τι απέγιναν τα γατάκια. «Το να σου τηλεφωνεί ένας άγνωστος ξαφνικά, δέκα χρόνια αργότερα, και να σου λέει ότι βρήκε το γάτο της κόρης σου μοιάζει με μήνυμα από εκείνη», λέει σήμερα η μητέρα της.
Φυσικά, οι γονείς της Denise πήραν αμέσως στο σπίτι τους τον Mousey, όπως αποκαλούσε η κόρη τους το λευκό-γκρι γατούλη. «Ο Mousey τα πηγαίνει εξαιρετικά. Τρώει καλά και πηγαίνει στην άμμο του. Το πρώτο βράδυ ήταν λίγο ντροπαλός και κρυβόταν κάτω από το τραπέζι. Όμως πλέον έχει αποφασίσει να κατακτήσει την καινούρια του οικογένεια», σχολίασε σχετικά εκπρόσωπος της φιλοζωικής.
Ο Mousey, πλέον με τους γονείς της Denise, της παλιάς του ιδιοκτήτριας, και τη μικρότερη αδερφή της.
Ο γλυκός αυτός γάτος είναι ιδιαίτερα τρυφερός και ήδη συμπεριφέρεται σαν να ζούσε από πάντα στο ίδιο σπίτι. «Μόλις κάποιος από την οικογένεια καθίσει στην πολυθρόνα, ο Mousey πηδάει στην αγκαλιά του. Του μιλούν, του λένε πόσο χαρούμενοι είναι που τον έχουν μαζί του, κι εκείνος τρίβεται πάνω τους για να τους δείξει ότι καταλαβαίνει πόσα σημαίνει γι’ αυτούς», καταλήγει ο εκπρόσωπος της φιλοζωικής.
Έτσι, από την ιστορία του Mousey μπορούμε να κρατήσουμε αυτό: ότι τα μικρά μας τετράποδα μπορούν να γίνουν παρηγοριά για αγαπημένα πρόσωπα που δεν έχουμε πια στο πλάι μας και, κατά κάποιον τρόπο, ένας συνδετικός κρίκος μαζί τους.
