Δεν φταίει αυτή που μερικές φορές προτιμά τη μοναξιά.
Αν τα μικρά μας αιλουροειδή συχνά επιλέγουν να απομονωθούν και θέτουν κάποια όρια διεκδικώντας τον προσωπικό χώρο και χρόνο τους, φταίει το παρελθόν τους ως μοναχικοί κυνηγοί στην άγρια φύση. Όπως γράφει ο φιλόσοφος John Gray στο βρετανικό περιοδικό The New Statesman:
«Η ανεξαρτησία της γάτας είναι ένα από τα χαρακτηριστικά που θαυμάζουμε περισσότερο όσοι αγαπάμε αυτό το ζώο. Δεδομένης της εξελικτικής ιστορίας της ως μοναχικός κυνηγός, μπορεί να εξηγηθεί εύκολα. Οι γάτες, αναζητώντας μόνες το θήραμά τους –με εξαίρεση τα λιοντάρια και κάποιες φορές τους γατόπαρδους– δεν ανέπτυξαν μοτίβα συλλογικής δράσης και ιεραρχίας όπως οι σκύλοι και άλλα οικόσιτα ζώα. Δεν έμαθαν να ζουν σε αγέλες».
Την επόμενη φορά λοιπόν που θα την.... παρακαλέσεις να σε πλησιάσει για ένα χάδι και εκείνη θα σε αγνοήσει επιδεικτικά, δείξε κατανόηση και ρίξε την ευθύνη στους πρόγονούς της. Εξάλλου παρά το μικρό μέγεθός της, κατά βάθος παραμένει μια άγρια τίγρη.
