Τι έδειξε μια έρευνα που κράτησε σχεδόν μία δεκαετία.
Υποτίθεται ότι όλες οι γάτες κρύβουν έναν κυνηγό μέσα τους, σωστά; Τότε γιατί η δική σου αγνοεί επιδεικτικά το σπουργίτι που τσιμπολογάει ψίχουλα σε κοντινή απόσταση, αντί να επιδοθεί σε ένα σπριντ για να το αρπάξει στα δόντια της;
Επειδή μια γάτα δεν γεννιέται με έμφυτο το κυνηγετικό ένστικτο, αλλά το καλλιεργεί μαθητεύοντας πλάι στη μαμά της. Αυτό είναι το συμπέρασμα μιας κλασικής μελέτης του καθηγητή Kuo Zing Yang, που διεξάχθηκε για περίπου μία δεκαετία και δημοσιεύτηκε το 1930 στην επιθεώρηση Journal of Comparitive Psychology.
Όπως ανακάλυψε ο Κινέζος καθηγητής, αφού παρακολούθησε διάφορα γατάκια που μεγάλωσαν με ή χωρίς τη μαμά τους, τα γατάκια που ανατρέφονται από γατομαμάδες που λατρεύουν το κυνήγι, μεγαλώνοντας γίνονται και τα ίδια κυνηγοί. Ενώ τα γατάκια που ανατρέφονται είτε από ανθρώπους, είτε από γάτες που δεν κυνηγούν, μεγαλώνοντας αδιαφορούν για τα υποψήφια θηράματά τους (όπως ένα ποντίκι).
Συγκεκριμένα, ο Zing Yang έγραψε:
«Η μελέτη μας έδειξε ότι τα γατάκια μαθαίνουν να κυνηγούν ένα ποντίκι, να το φροντίζουν, να το αγαπούν, να το μισούν, να το φοβούνται, να παίζουν μαζί του ανάλογα με το παρελθόν τους».
Το μήλο κάτω από τη μηλιά θα πέσει, λοιπόν, σύμφωνα τουλάχιστον με τον Κινέζο ερευνητή. Αν μια γατομαμά συνηθίζει να κυνηγάει, πιθανότατα θα το διδάξει και στους απογόνους της. Τα γατάκια μπορεί να έχουν το ένστικτο να ακολουθούν την κίνηση (π.χ. ενός ποντικιού), αλλά εξαρτάται από τη μαμά τους το αν θα μετατρέψουν αυτή την εγγενή συμπεριφορά σε επιτυχημένο κυνήγι.
Αυτή η θεωρία ίσως εξηγεί το γιατί ένα γατάκι που βρήκες στο δρόμο σε ηλικία λίγων ημερών, το οποίο στερήθηκε τη μητρική παρουσία από νεογέννητο, είναι λιγότερο πιθανό μεγαλώνοντας να κυνηγάει τα ποντίκια στο εξοχικό σου. Αν λοιπόν αναζητάς μια γάτα που εκτός από συντροφιά θα σου προσφέρει και προστασία από ποντίκια και έντομα, υιοθέτησε έναν γόνο οικογένειας… κυνηγών.
