Τι φταίει για αυτή τη συμπεριφορά και πώς θα την αντιμετωπίσεις.
Μήπως τον τελευταίο καιρό το σιγανό κλάμα του σκύλου σου συνοδεύει την καθημερινότητά σου; Αυτή η συμπεριφορά δεν είναι μόνο ενοχλητική για τον ιδιοκτήτη αλλά και τον βάζει σε ανησυχίες τύπου: Άραγε η γκρίνια του σκύλου μου οφείλεται σε κάποιον πόνο που τον ταλαιπωρεί;
Τι απαντά λοιπόν ο Αμερικανός κτηνίατρος dr Eric Barchas;
Τα αίτια:
-Ένα από τα αίτια μπορεί να είναι κάποιος οξύς ή ξαφνικός πόνος, όπως εκείνος που κάνει την εμφάνισή του μετά από μια επέμβαση, όταν το ζώο έχει σπάσει κάποιο άκρο ή σε περίπτωση που υποφέρει από συστροφή στομάχου (μια δυνητικά θανατηφόρο κατάσταση που απαιτεί ιατρική παρέμβαση). Ο χρόνιος πόνος από την άλλη, όπως αυτός της αρθρίτιδας, μιας κατάστασης αρκετά κοινής σε ηλικιωμένα σκυλιά, πιθανόν να μην προκαλεί κλαψούρισμα.
Αν λοιπόν η γκρίνια δεν συνοδεύεται από άλλα συμπτώματα πόνου –όπως μείωση της όρεξης για φαγητό, χωλότητα (κούτσεμα), επιθετικότητα όταν προσπαθείτε να αγγίξετε το σκύλο σε ένα συγκεκριμένο σημείο του σώματος, τάση να κρύβεται ή λαχάνιασμα– κατά πάσα πιθανότητα δεν είναι ο πόνος η αιτία. Το ίδιο ισχύει και όταν το κλαψούρισμα δεν σταματάει μετά από τη χορήγηση παυσίπονου.
-Άλλες αιτίες μπορεί να είναι ο φόβος, το άγχος, ο ενθουσιασμός (π.χ. επειδή ο σκύλος βλέπει ξαφνικά το αγαπημένο του παιχνίδι), οι διαταραχές στο μεταβολισμό ή τη λειτουργία κάποιου αδένα, η έκθεση σε τοξικές ουσίες, τα νευρολογικά προβλήματα και η άνοια.
Το κλαψούρισμα που οφείλεται σε υπερδιέγερση, έκθεση σε τοξικά, φόβο ή άγχος συνήθως είναι παροδικό και εξαφανίζεται μαζί με το ερέθισμα που το πυροδότησε. Σε περιπτώσεις όμως που συνεχίζεται ανεξαρτήτως συνθηκών, τότε θα υποψιαστούμε κάποια από τα υπόλοιπα αίτια.
Η άνοια, ειδικότερα, είναι αρκετά κοινή στα ηλικιωμένα σκυλιά και ενδεχομένως να συνοδεύεται από απώλεια ενδιαφέροντος για αγαπημένες συνήθειες, αποτυχία του ζώου να αναγνωρίσει τον ιδιοκτήτη και άλλα γνώριμα πρόσωπα και αποπροσανατολισμός (χάνεται σε ένα οικείο περιβάλλον).
Από πολλές απόψεις, μοιάζει με την ανθρώπινη άνοια: Πρώτον, διαγιγνώσκεται δύσκολα (ένα ερωτηματολόγιο βασισμένο σε έρευνες μπορείς να βρεις εδώ). Δεύτερον, αντιμετωπίζεται δύσκολα, αν και αλλαγές στη διατροφή, τη σωματική δραστηριότητα και το περιβάλλον του ζώου μπορούν να βοηθήσουν.
Τα καλά νέα, από την άλλη, είναι ότι ένας σκύλος με άνοια μπορεί να παραμείνει αρκετά λειτουργικός στην καθημερινότητά του.
Η αντιμετώπιση:
Το πρώτο σου βήμα είναι να απευθυνθείς σε κτηνίατρο, ο οποίος καταρχήν θα κάνει τα απαραίτητα τεστ αίματος και ούρων για να αποκλείσει ενδοκρινικά και μεταβολικά προβλήματα. Ο ειδικός επίσης να κρίνει αν το κλαψούρισμα οφείλεται σε κάποια νευρολογική διαταραχή.
Αν, τελικά, ο σκύλος σου διαγνωστεί με άνοια, κάτι πιθανό σε ζώα μεγαλύτερης ηλικίας, θα συζητήσετε μαζί τα μέτρα που πρέπει να ληφθούν για να επιβραδύνεις την εξέλιξη αυτής της κατάστασης και να διευκολύνεις τη ζωή του.
