Μελέτη δείχνει ότι η συμβίωση με σκύλο από μικρή ηλικία μειώνει τον κίνδυνο σχιζοφρένειας
Από τότε που ο άνθρωπος έβαλε στο σπίτι του τον σκύλο, το πιστό, υπάκουο και προστατευτικό αυτό ζώο έδωσε στον ιδιοκτήτη του συντροφικότητα και συναισθηματική ευεξία.
Πρόσφατα, μια μελέτη από τη Johns Hopkins Medicine υποδηλώνει ότι η συνύπαρξη με τον «καλύτερο φίλο του ανθρώπου» από μικρή ηλικία μπορεί να έχει και όφελος για την υγεία - μειώνοντας την πιθανότητα ανάπτυξης σχιζοφρένειας ως ενήλικος.
Στη μελέτη, οι επιστήμονες διερεύνησαν τη σχέση μεταξύ έκθεσης σε κατοικίδιο ζώο είτε αυτό είναι γάτα ή σκύλος κατά τη διάρκεια των πρώτων 12 ετών ζωής και σε μια μεταγενέστερη διάγνωση σχιζοφρένειας ή διπολικής διαταραχής. Για τη σχιζοφρένεια, οι ερευνητές εκπλήσσονταν με μια στατιστικά σημαντική μείωση του κινδύνου ενός ατόμου να αναπτύξει τη διαταραχή εάν εκτέθηκε σε σχέση με σκύλο νωρίς στη ζωή του. Σε όλο το φάσμα ηλικιών που μελετήθηκε, δεν υπήρξε σημαντική σύνδεση μεταξύ σκύλων και διπολικής διαταραχής ή μεταξύ γάτων και ψυχιατρικής διαταραχής.
Προηγούμενες μελέτες έχουν εντοπίσει εκθέσεις σε πρώιμη ζωή σε κατοικίδια ζώα και σκύλους ως περιβαλλοντικούς παράγοντες που μπορεί να μεταβάλλουν το ανοσοποιητικό σύστημα με διάφορα μέσα, όπως αλλεργικές αντιδράσεις, επαφή με ζωονοσογόνα (ζωικά) βακτήρια και ιούς, μεταβολές στο μικροβίωμα ενός σπιτιού και άγχος που προκαλείται από κατοικίδια ζώα.
Κάποιοι ερευνητές υποψιάζονται ότι αυτή η ανοσολογική διαμόρφωση μπορεί να μεταβάλει τον κίνδυνο ανάπτυξης ψυχιατρικών διαταραχών στις οποίες ένα άτομο έχει γενετικά ή με άλλο τρόπο προδιάθεση.
Στην τρέχουσα μελέτη τους, οι μελετητές εξέτασαν έναν πληθυσμό 1.371 ανδρών και γυναικών ηλικίας 18 έως 65 ετών που απαρτίζονταν από 396 άτομα με σχιζοφρένεια, 381 με διπολική διαταραχή. Οι πληροφορίες που τεκμηριώνονται για κάθε άτομο περιλαμβάνουν την ηλικία, το φύλο, τη φυλή / εθνικότητα, τον τόπο γέννησης και το υψηλότερο επίπεδο γονικής εκπαίδευσης (ως μέτρο κοινωνικοοικονομικής κατάστασης).
Όλοι οι συμμετέχοντες στη μελέτη ρωτήθηκαν εάν είχαν κατοικίδιο, γάτα ή σκύλο ή και τα δύο κατά τα πρώτα 12 χρόνια ζωής τους. Εκείνοι που ανέφεραν ότι μια γάτα ή σκύλος ήταν στο σπίτι τους όταν γεννήθηκαν θεωρήθηκαν ότι εκτέθηκαν στο ζώο αυτό από τη γέννησή του.
Η σχέση μεταξύ της ηλικίας της πρώτης έκθεσης κατοικίδιων ζώων και της ψυχιατρικής διάγνωσης καθορίστηκε χρησιμοποιώντας ένα στατιστικό μοντέλο που παράγει έναν δείκτη κινδύνου - ένα μέτρο με το πέρασμα του χρόνου για το πόσο συχνά συγκεκριμένα γεγονότα (στην περίπτωση αυτή, έκθεση σε κατοικίδιο ζώο και ανάπτυξη ψυχιατρικής διαταραχή) συμβαίνουν σε μια ομάδα μελέτης σε σύγκριση με τη συχνότητά τους σε μια ομάδα ελέγχου. Ο λόγος κινδύνου 1 δεν υποδηλώνει διαφορά μεταξύ των ομάδων, ενώ μια αναλογία μεγαλύτερη από 1 δείχνει αυξημένη πιθανότητα ανάπτυξης σχιζοφρένειας ή διπολικής διαταραχής. Παρομοίως, μια αναλογία μικρότερη από 1 δείχνει μειωμένη πιθανότητα.
Οι αναλύσεις διεξήχθησαν σε τέσσερις ηλικιακές ομάδες: γέννηση έως 3 χρόνων, 4 έως 5, 6 έως 8 και 9 έως 12.
Τα ευρήματα έδειξαν ότι οι άνθρωποι που εκτίθενται σε σκύλο ως κατοικίδιο πριν από τα 13α γενέθλιά τους έχουν σημαντικά λιγότερες πιθανότητες -έως και 24%- να διαγνωστούν αργότερα με σχιζοφρένεια.
Η μεγαλύτερη εμφανής προστατευτική επίδραση διαπιστώθηκε για τα παιδιά που είχαν ένα σκύλο κατά τη γέννηση ή είχαν εκτεθεί για πρώτη φορά μετά τη γέννηση αλλά πριν από την ηλικία των 3 ετών.
Υπάρχουν αρκετές εύλογες εξηγήσεις για αυτό το πιθανό «προστατευτικό» αποτέλεσμα από την επαφή με σκύλους - ίσως κάτι στο μικροβίωμα του σκύλου που μεταδίδεται στον άνθρωπο να ενισχύει το ανοσοποιητικό σύστημα εναντίον ή να υποτάσσει μια γενετική προδιάθεση στη σχιζοφρένεια.
Ωστόσο, χρειάζονται ακόμα αρκετές μελέτες και περισσότερη επιστημονική διασάφηση για να βγουν πιο έγκυρα συμπεράσματα.
Το σίγουρο είναι ότι το να μεγαλώνεις με σκύλο από τα πρώτα χρόνια της ζωής σου, μόνο καλό μπορεί να κάνει!
(αφορμή για το άρθρο υπήρξε σχετική δημοσίευση στο sciencedaily.com)
