.. διηγείται η Λυδία Τεκάλογλου
“Πρώτο βράδυ λοιπόν στην ξακουστή παραλία Χρούσος (σ.Τ. της Λέσβου, κοντά στην Ερεσσό) βλέπουμε δύο μάτια να αντανακλούν στους φακούς μας, στο σκοτάδι (σ.Τ.: γιατί γυαλίζουν τα μάτια της γάτας στο σκοτάδι;), και να παρακολουθούν τους νέους εισβολείς. Και να λοιπόν που ξημερώνει η πρώτη μέρα ήσυχα, χωρίς εμφάνιση του πιθανότατου ιδιοκτήτη του μικρού κομματιού της παραλίας, μετα το ποτάμι.
Δεύτερη μέρα όμως και ενώ λικνιζομαι στην αιώρα μου με θέα τη θάλασσα ακούω το χαριτωμένο νιαουρισμα της και μια φουντωτή καφεγκριζη μικροσωμη ομορφιά εμφανίζεται με κεχριμπαρένια μάτια. Το πράγμα έχει ως εξής αυτό το γλυκύτατο και τρυφερό πλάσμα, ομιλιτικοτατο και φιλικοτατο δεν με άφησε στιγμή, τι χάδια τι περιπάτους τι συζητήσεις τι ξάπλες.
Μια ευγενεστατη μικρή πριγκίπισσα που από τους καλούς της τρόπους υπέθεσα ότι είναι μοσχοαναθρεμενη από τα δύο σπίτια της παραλίας και απλά σουλατσαρει σαν σωστή αριστοκρατισσα να πάρει τον αέρα της. Παρόλα αυτά σε ενα από τα χουζουρισματα μας στη σκιά το βαθύ μεσημέρι βλέπω αρκετά πληγιασμενους τους μαστούς της. Ισως και πρησμένους κι μολυσμένους.
Αφού η ανθρώπινη συντροφιά μου μας φέρνει γατοκονσερβες (σ.Τ. Η ΛΥΔΙΑ ΞΕΡΕΙ ΚΑΙ ΔΙΝΕΙ ΚΟΝΣΕΡΒΕΣ ΚΑΙ ΟΧΙ ΓΑΡΙΔΑΚΙΑ/ΠΑΚΟΤΙΝΙΑ κλπ κλπ – βρείτε τις καλύτερες υγρές τροφές για γάτες εδώ) να σερβιριστουμε η μικρή μπεμπεκα τρώει με λαχτάρα και χάνεται. Υποθέτουμε για τη σιεστα της μετά από το πλούσιο γεύμα. Σε ένα ντέρμπι ρακετών λοιπόν με τον γλυκό τον απογευματινό τον ήλιο γυρνάω και βλέπω μέσα από τα δέντρα στο βάθος να σκάει η νέα μας φιλη σπρώχνοντας δύο μικρά ασπρόμαυρα μωρουδελια και τα φέρνει στην σκιά μας.
Διαβάστε περισσότερα στο Tsitsosthecat
